موجیم و وصل ما از خود بریدن است

  وقتي كسي ظرفيت عشق يافته ولي معشوقي ندارد،مي خواهد بپرستد ولي معبودي ندارد؛

دلش خواهان عشق است ولي كسي را نمي يابد كه به سادگي عشق خود را اطفا كند؛

اين انسان يك راه بيشتر ندارد و اين كه خدا را خالصانه بپرستد و به او عشق بورزد و از همه ببرد.

ديگران درعشق خود لذت مي برند ولي او در حرماني دائم و در فقري هميشگي و در تنهايي ابدي به سر مي برد.

تنهاي از همه،دور از همه،سرشار از رنج و درد....تا به خدا برسد،به خدا پناه ببرد و خدا را بپرستد.

"شهید دکتر مصطفی چمران"